Betekenis: Arbeidsongeschiktheid

Wat is arbeidsongeschiktheid?

Arbeidsongeschiktheid is een juridische term die wordt gebruikt om de situatie te beschrijven waarin een werknemer door ziekte, letsel of handicap niet in staat is om de overeengekomen arbeid te verrichten. Dit kan tijdelijk of permanent zijn en kan gevolgen hebben voor het vermogen van de werknemer om zijn of haar werk uit te voeren.

In Nederland is arbeidsongeschiktheid geregeld in de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (WIA). Volgens deze wet wordt arbeidsongeschiktheid ingedeeld in drie categorieën:

1. Volledig en duurzaam arbeidsongeschikt (IVA): Dit betekent dat de werknemer volledig en duurzaam niet in staat is om te werken en naar verwachting niet zal herstellen. De werknemer heeft recht op een uitkering op basis van de IVA.
2. Gedeeltelijk arbeidsgeschikt (WGA): Dit betekent dat de werknemer nog wel deels in staat is om te werken, maar niet het volledige inkomen kan verdienen dat hij of zij voorheen verdiende. De werknemer heeft recht op een uitkering op basis van de WGA.
3. Niet-duurzaam arbeidsongeschikt (Geen uitkering): Dit betekent dat de werknemer niet volledig arbeidsongeschikt is of niet duurzaam arbeidsongeschikt is en geen recht heeft op een uitkering op basis van de WIA.

Arbeidsongeschiktheid kan verschillende oorzaken hebben, zoals ziekte, lichamelijke of geestelijke beperkingen, ongevallen, of chronische aandoeningen. Werkgevers hebben vaak de verplichting om zieke of arbeidsongeschikte werknemers te begeleiden bij hun re-integratie in het arbeidsproces en om passende maatregelen te nemen om de werknemer weer aan het werk te helpen, zoals aanpassingen op de werkplek of het aanbieden van ander passend werk.